Indien er geen acuut gevaar is voor de oudere en zijn omgeving en de cliënt wijst - nadat het met hem (meermaals) besproken werd - alle hulp- en/of dienstverlening af, kan men geen directe actie ondernemen. Daarbij is het van belang om uitvoerig stil te staan bij de keuze van de oudere en de consequenties daarvan, nu en in de toekomst. Is sommige gevallen kan het weigeren van hulp verregaande gevolgen hebben, vb. door geen ingrepen te willen doen aan een zwaar verwaarloosde woning, is het voor de dienst gezinszorg niet meer veilig genoeg om nog zorg te kunnen bieden aan de oudere.
Vaak is het wel mogelijk om kleinere doelstellingen te formuleren, vb. in contact blijven met de oudere, vertrouwen proberen opbouwen, informatie geven... Op die manier kan je waakzaam blijven voor verdere evoluties.
Dergelijke situaties roepen bij hulpverleners vaak het gevoel op van 'gefaald' te hebben. Toch is het belangrijk te beseffen dat de motivatie van de oudere om iets aan de situatie te veranderen van doorslaggevend belang is voor het bereiken van de hulpverleningsdoelen.